Mart-Jan: Vandaag zit ik in Groningen, tegenover Isaac, en we zitten op een heel bijzondere plek. Waar zijn we precies Isaac?

Isaac: We zijn in Kerkenheem net buiten de stad Groningen. Als sportcommunity zijn we hier elke week aanwezig. Deze plek is een oude boerderij waar de koeien stonden, maar waar nu de kerkraadsvergaderingen plaatsvinden en dus ook de sportcommunity. De rust en de ruimte die je hier om je heen ziet die is fantastisch, maar ook de plek zelf, een mooie plek voor ontmoeting.

Mart-Jan: Over metamorfose gesproken, van koeienstal naar een plek waar discipelschap plaatsvind. Want we zitten hier om daarnaar te luisteren, jij trekt op met jongeren, jij bent op deze plek, maar wat doe je dan met de jongeren?

Isaac: Wij zijn betrokken bij een pioniersplek vanuit de PKN (de kerk die naast dit gebouw staat is ook van de PKN) en wij zijn een soort ‘dochter’ van de moeder-kerk hiernaast. Wij hebben dus een sportcommunity waarmee we sporten met jongeren uit de wijk. We hebben een voetbalveld waar we wekelijks sporten met jongeren. Als team verzamelen we altijd op deze plek, eten we samen, ontvangen we onderwijs, hier aanbidden we samen en delen we gewoon het leven - “Hoe gaat het met jou?” We bidden veel voor elkaar. Dat zijn zo de dingen die we hier doen.

Mart-Jan: En dan zeg je dus “dat is discipelschap?”

Isaac: Voor mij is discipelschap echt samen oplopen. En dat is ook wat hier gebeurt. Hier ontstaat vriendschap, en die vriendschap wordt zo hecht dat mensen samen op gaan lopen. Daaruit ontstaat dan bijvoorbeeld weer een bijbelstudiegroepje, waarin ze samen de Bijbel lezen buiten de sportcommunity om. Maar ook samen naar de sportschool bijvoorbeeld. Gewoon samen het leven delen. En daarin mag ik vooropgaan en mag ik jongeren meenemen en mag ik jongeren leren hoe ze Jezus kunnen volgen. Daar word ik heel enthousiast en blij van!

Mart-Jan: Ja, dat zie ik aan je ogen! En zo ken ik je ook. Als we even teruggaan naar het begin. Hoe is dit allemaal begonnen? Misschien ook wel meer persoonlijk voor jou? Hoe is dit ontstaan? Want we stappen nu in op een plek die draait - elke woensdag gebeurt dat hier - maar hoe is dat begonnen?

Isaac: In het verleden - we hebben het over 2012 - deed ik voor het eerst mee met een projectweek. Ik achtte mezelf niet echt een sporter, maar was meer op zoek naar “Hoe kunnen we mensen naast het sportveld bereiken?” Ik diende langs de lijn met koffie en thee, en ging bij mensen langs - deur aan deur: “Mevrouw / meneer, kunnen we iets voor u doen?” Tijdens zo’n project belde ik bij een mevrouw aan, ik geloof dat het het derde huis was, en die mevrouw zei: “Je mag wel ons tuintje doen.” Dus ik met een collega het tuintje netjes gemaakt, en vervolgens nodigde de mevrouw ons uit voor een kopje thee. Daar deelde die mevrouw toen haar hele leven. Dát vond ik heel bijzonder, want als het zo gemakkelijk is om in verbinding te zijn met mensen, als mensen al zo snel openheid geven… Dát heeft echt mijn leven veranderd. Vanaf dat moment ben ik gaan kijken hoe we als kerk meer in de buurt aanwezig konden zijn. De kerk deed eens per jaar zo’n week en ging dan weer weg, maar ik dacht dit kan niet. Je kunt niet als kerk zeggen “Eén keer in het jaar komen we hiernaartoe en daarna gaan we weer weg - tot volgend jaar.” Dat moet anders. Na een lang proces ben ik uiteindelijk zendeling geworden bij de Stadskerk en heb ik Connect opgericht waarmee ik dus naast het sportveld koffie en thee aanbood, vervolgens ontstonden koffieochtenden in de Stadskerk, waarbij we mensen vanuit de wijk uitnodigden. Daaruit ontstonden lunches en pastorale gesprekken en zo liep ik op met de mensen uit de wijk.

Mart-Jan: Van het een komt het ander, maar het begint bij gewoon aanbellen en vragen: “Wat kan ik voor je doen?”

Isaac: Het begint bij aanbellen, maar vooral bij de openheid van iemand die je voor het eerst ontmoet. Ik was toen nog een jongeman, van zeg ongeveer ergens in de 30, en voor die mevrouw was ik een wildvreemde kerel. En toch deelde ze haar hele leven met mij. Ook de moeilijke dingen, en dat heeft iets in mijn hart gedaan: “Hier wil ik iets mee, hier wil ik vaker in uitstappen.”

Mart-Jan: En toen ben je zendeling geworden. Gezonden ván Groningen náár Groningen om in Groningen gewoon Isaac te zijn en aan te sluiten bij mensen in hun wijk?

Isaac: Op de plek waar ze wonen en de plek waar ze zijn. Dát is echt mijn verlangen. We kunnen ver weggaan - en daar heb ik ook mooie verhalen over gezien - maar ook hier in Nederland is de geestelijke armoede best groot en daar kunnen we echt verschil maken.

In Corona-tijd liep het allemaal een beetje vast hier: niks mocht, ontmoetingen mochten niet meer. We konden wel koffie drinken op 1,5 meter afstand maar dat was niet een hele fijne ‘plek’. Op dat moment zei het sportteam: “Sluit maar bij ons aan, en doe maar met onze projectweek mee.” Toen heb ik een week met hen opgetrokken en daarin kreeg ik hart voor jongeren, en vooral om naast hen te lopen. Van hen te leren en ook dat ik hen dingen mocht leren. Meelopen dus! Samen zo’n week te beleven is echt fantastisch.

Ik had al heel lang het verlangen om in mijn eigen wijk - de plek waar ik woon, de plek waar we nu zijn, een sportcommunity te starten. In Corona-tijd - 2020 - ben ik hier toen met vier mensen begonnen. Maar ja, dat groeide toen zo snel dat ik dacht: “Als dat hier kan dan kan dat op veel meer plekken.”

Mart-Jan: En zo verspreidt dat zich dus - daarover zometeen meer. Dus de plek waar we nu zijn, waar we nu zitten, daar is het allemaal begonnen.

We hebben het specifiek over discipelschap, jij hebt het over “ik bel gewoon aan”, “ik doe een tuintje”, “ik luister naar die mevrouw” en daardoor ontstond verlangen in je hart. Later ben je toen aangesloten bij jongeren. Maar waar zit dat het element van discipelschap? Of hoe zou jij discipelschap duiden daarin?

Isaac: Ik vind het altijd lastig om discipelschap in een zin te vatten, maar wat ik zie en denk is dat discipelschap echt je leven delen is. Delen met elkaar en met Jezus. Dat je van elkaar leert in het samen volgen van Hem. Dat je elkaar daarin meeneemt. Op de plek waar we nu zijn ontstaat dat gewoon al aan de maaltijd. Dat zie je ook bij Alpha. Een heel simpel concept dat heel goed werkt. Het is gewoon samen eten, samen delen en dan gebeurt er wat. Ik geloof dat dat is wat je ook bij Jezus ziet. Hij ging aan tafel bij mensen, daar ontstonden gesprekken en daardoorheen veranderde er wat in de harten van de mensen.

Mart-Jan: Precies. En Jezus werd er zelfs voor uitgemaakt. Zo van: “Je eet en drinkt met alleman, wat doe je nou?” Maar op die manier brak het koninkrijk van God wel door. Prachtig!

Nu kan ik me voorstellen dat als je hier bent en met jongeren optrekt, dat er allerhande dol-dwaze dingen gebeuren. We zijn allemaal niet perfect en hebben het allemaal niet voor elkaar, discipel zijn impliceert leerling zijn, groeien, vallen en opstaan.

Dol-dwaas discipelschap. Neem ons eens mee in iets geks dat is gebeurd als je zo met elkaar optrekt?

Isaac: Tja, als je zo optrekt gaat er wel eens een schilderij van de muur, en is dit antieke gebouwtje ook wel een spannende plek.

Mart-Jan: De oude kerk komt weer tot leven? Is dat het beeld?

Isaac: Precies. Daarin is het zoeken van wat kan je hier wel en wat kan je hier niet doen. Het mooiste voorbeeld vind ik dat ik de groei zie van jonge mannen tot échte kerels. Ik zeg wel eens:”Eerst gingen ze ‘rollebollend’ over de grond. Stoeien en knokken, en nu zijn het leiders die voorop gaan en het voorbeeld geven.” Dat vind ik heel grappig om te zien.

Mart-Jan: Dat ‘rollebollend’ over de grond zie ik dan voor me als iets dat niet typisch in een kerk gebeurt, maar dat kan dan dus hier, in zo’n sportcommunity, in zo’n discipelschapsgroep wel gebeuren?

Isaac: Ja, dat ontstaat hier gewoon.

Mart-Jan: Je vertelt dat opnieuw met vreugde in je ogen. Wij hebben het onderling wel eens over ‘hashtag-blijebakkes’, nou zo zit je voor me. En wat je vertelt kan hier dus gewoon zijn. Vreugdevol, wat mooi.

Isaac: Dát is ook gewoon met elkaar oplopen. Samen doorgroeien naar iets moois.

Mart-Jan: Nu dan naar het tegenovergestelde. We hebben het over de mooie dingen, maar ik kan me ook voorstellen dat je zo het leven deelt en zo dicht met elkaar optrekt - naast elkaar loopt - en dat het gruwelijk misgaat. Dat je op een ‘doodlopende’ weg komt. Hoe is dat voor jouzelf, maar ook voor je sportcommunity?

Isaac: De vier mensen waarmee ik begonnen ben zijn allemaal niet meer betrokken. Ze zijn nog wel enthousiast en geïnteresseerd, maar ze gaan wel allemaal hun eigen weg. Ze passen dat dan wel weer op andere plekken toe - het gaat wel door - maar je mist ze natuurlijk wel. En je raakt onderweg ook wel echt mensen kwijt, mensen die wel echt afhaken. Het is niet de garantie dat als je op deze weg komt, je Jezus ontmoet en het leven met Jezus leeft dat het dan altijd maar goed is. De wereld trekt ook en heeft ook hele interessante dingen zoals stappen. Daar maken jongeren soms ook gewoon andere keuzes in. Daarin is het gewoon loslaten, maar wel steeds proberen om in die verbinding te blijven. Ze toch op te blijven zoeken of op te bellen en te vragen: “Hoe gaat het eigenlijk met je?”

Mart-Jan: Maar dan denk ik: “Jij als leider hebt in hen geïnvesteerd, je loopt met hen op, je hebt daar dingen voor opgeofferd, en dan loopt het toch mis.” Wat doet dat dan met je? Want dat lijkt me ingewikkeld.

Isaac: Ik heb geleerd om los te laten en het aan God over te laten. Ik heb jaren lang geprobeerd om krampachtig vast te houden en dat koste me altijd veel moeite en pijn. Nu probeer het écht los te laten en aan God over te geven. God weet wat Hij aan het doen is en ik vertrouw er ook op dat Hij nooit loslaat. En dáárom mag ik in alle ontspannenheid loslaten. Maar dat is wel een les die ik gaandeweg heb geleerd: ontspannen in dat loslaten. God moet het doen, het is niet mijn verantwoordelijkheid - dat scheelt ook wel weer. Natuurlijk hoop je dat het niet gebeurt, maar soms is dat toch wel zo.

Mart-Jan: Dan hoor ik je vertellen over die les van leren loslaten en dan zie ik je handen opengaan. Zo van “Ik kan het krampachtig vasthouden (en dan werden je handen vuisten), maar ik moest leren om mijn handen te openen en het letterlijk los te laten.”

Mooi om dat symbool mee te nemen. Het zijn open handen waar God iets in kan leggen en waar God iets uit kan helen. Dat gebeurt dus op deze plek.

Je zei het net al, er zijn een aantal mensen met wie jij opliep, maar naar een andere plek zijn toegegaan en daar weer hetzelfde zijn gaan doen. Ik kan me voorstellen dat dat ook jouw ideaalplaatje is?

Isaac: Ja. Je hoopt dat ze dingen leren, dat ze dat later in hun leven zelf toepassen en anderen daarin meenemen. Als voorbeeld die bijbelstudie. Ik ga daar niet naartoe. Lokaal word ik heel vaak uitgenodigd (ze willen me er graag bij hebben), maar dan kies ik ervoor om te gaan volleyballen. Dat is voor mij een fijne plek van ontspanning en ook een plek waar ik even uit mijn christelijke bubbel kan stappen. Dat is ook iets waarin ik leer loslaten en zie ik ook dat jongeren zelf initiatief nemen om dingen te doen. Zo hebben we op deze plek bijvoorbeeld ook een ‘go-deeper’ groepje, waarin een aantal dames dieper het woord induiken, het leven delen. Net een stapje verder dan in de sportcommunity dus. Dat is zo mooi om te zien.

Mart-Jan: Dat gebeurt dus door de jongeren zelf? Zo’n ‘go-deeper’ groepje, dat is eigen initiatief?

Isaac: Dat gebeurt vanuit henzelf, en dat is ook je verlangen. Dat het doorgroeit en dat jongeren zelf verder kunnen bouwen.

Mart-Jan: Dat is ook wel weer een voorbeeld van loslaten. Gaat dat je gemakkelijk af?

Isaac: Het gaat me steeds gemakkelijker af. Het afgelopen jaar heb ik een aantal mensen moeten loslaten, omdat ze andere dingen gingen doen in het koninkrijk. Tot een paar jaar geleden probeerde ik dat dan echt krampachtig vast te houden maar nu kan ik zeggen: “Als God dit plan voor jou leven heeft, dan gaan we daarvoor en zegen ik je. Ik houd je niet meer krampachtig vast”.

Mart-Jan: Als we nog even bij je hart en die les van loslaten blijven. Wat maakt dan dat je nu beter kunt loslaten?

Isaac: Ik denk dat dat te maken heeft met dingen uit mijn eigen leven die ik moest loslaten. Ik ben nu op de plek van sportcommunities en Next Move, een heel andere organisatie. Vroeger werkte ik vanuit een heel andere stichting en was ik heel anders bezig. Dat vond ik lastig om los te laten, maar ik merk dat dit nu de plek is waar ik moet zijn, waar ik hoor te zijn. Ik merk dat in het proces van leven met Jezus “het komt gewoon goed”, en als mensen dus andere keuzes maken, dan geloof ik dat God hen brengt op de plek waar zij moeten zijn. Dat geeft rust en ruimte om het los te laten.

Mart-Jan: Dus dat loslaten heeft alles te maken met vertrouwen. Vertrouwen dat het in Zijn hand is. En als dat vertrouwen in jou groeit - vaststaat - dan kun je gemakkelijker loslaten.

Je noemde net al even Next Move. Ik weet dat jij daar bezig bent en allerhande toffe dingen doet. Zeg ik het goed als Next Move wil dat dit overal ontstaat en groeit en dat die cultuur van discipelschap door sport wordt uitgeleefd? Is dat wat jullie willen zien? Of hoe werkt dat? Wat willen jullie?

Isaac: Als Next Move willen we de verbinding maken tussen sport en geloof. God heeft iedereen talenten gegeven. Als je bijvoorbeeld een talent hebt voor aanbidding - zoals jij dat hebt - dat je mag zingen, dan heb je al snel een plek op een podium. Maar ja, als je talent hebt voor voetbal - een talent dat God jou heeft gegeven - hoe pas je dat dan toe in je leven en hoe geef je dat dan vorm? Want op zondag moet je dan vaak voetballen. Hoe krijgt geloof daarin dan een plek? Wij helpen daar als Next Move graag bij, omdat we geloven dat God dat talent heeft gegeven. We willen dat je die talenten gebruikt tot eer en glorie van Zijn naam, zodat je daarin de mensen in je voetbalvereniging bijvoorbeeld kunt vertellen over de liefde van Jezus. Dat je dus getuige bent op de plek waar jij sport.

Mart-Jan: Dan denk ik gelijk aan mijn zoon. Hij is gek van voetbal en recent hebben we een paar wedstrijden gekeken. En ik herinner me dat regelmatig in het nieuws was dat sommige van de voetballers openlijk hun geloof belijden. Jij zegt dus dat jullie dat soort mensen - die vaak op zondag spelen, of her en der overal naartoe gaan - als Next Move willen helpen?

Isaac: JA!

Mart-Jan: En hoe doen jullie dat dan?

Isaac: In Groningen zijn we bijvoorbeeld verbonden met de basketbalvereniging Dona, daar hebben we nauwe contacten en loopt een van de collega’s met ze op. Een soort van geestelijke verzorger van de spelers. Die kunnen dus altijd terecht. En zo zouden we graag contact hebben met de topsporters van Nederland, maar ja dat is natuurlijk ook lastig. Hoe kom je in verbinding? We willen niet zeggen: “Hey, die mensen moeten we binnenhalen, maar we willen mensen die we ontmoeten helpen.” In het top-sport leven sta je altijd in de schijnwerpers. Het is bijvoorbeeld niet zo dat wij een topsporter aan ons willen verbinden als “Hey deze topsporter hoort bij ons.” Maar als we ze ontmoeten, willen we ze graag ondersteunen.

Mart-Jan: Ah - dat is dus wat jullie willen doen. Als we dan even teruggaan naar de sportcommunities waar we het eerder over hadden, hoe zit daar dat ‘doorgaande’ in van discipelschap?

Isaac: Als ik kijk naar de sportcommunities, dan brengen we op plekken in wijken waar God niet echt een centrale plek heeft op een eenvoudige manier iets van Hem. Dat doen we door een pauzepraatje.

We komen samen op het voetbalveld en verzamelen op een centrale plek. We vertellen onze regels, die verschillen een beetje van plek tot plek, en we vertellen ook altijd waarom we hier zijn: 1) we houden van sport, 2) we houden van mensen en 3) we houden van Jezus. En daar vertellen we ook graag over.

Mart-Jan: Transparant aan de voorkant dus?

Isaac: Transparant aan de voorkant, zodat mensen ook weten waar ze aan toe zijn. Voor de pauze hebben we allerhande materiaal geschreven. Deze weken gaat het bijvoorbeeld over de vruchten van de Geest. Elke week behandelen we een vrucht.

Mart-Jan: Jij zegt gewoon: “De vrucht van de Geest - BAM - de wijk in?”

Isaac: JA! We brengen ook gewoon normen en waarden. En als je die naast de vruchten van de Geest legt, kom je al een heel eind in de buurt van normen en waarden. Aan de hand van het bijbelverhaal dat daarbij past, kiezen we dan een prijs van de dag en een vraag van de dag. Aan de hand van die vraag gaan we dan na het bijbelverhaal in kleine groepjes doorkletsen. En de vraag van de dag kan iemand winnen. Dus bijvoorbeeld: “Hoe kan jij laten zien dat je de ander belangrijker vindt dan jezelf?” En dat is door bijvoorbeeld niet zelf dat doelpunt te maken, maar de assist te geven en de ander de kans te geven om te ‘shinen’. Zo proberen we door de Bijbel heen normen en waarden op die plek te brengen.

Mart-Jan: Wat vinden jongeren die misschien helemaal niets met de Bijbel hebben daar dan van? Als je zo transparant bent aan de voorkant en het zo naar binnen brengt?

Isaac: Ze vinden het okay. De gesprekken zijn niet altijd heel diep, maar doordat we er wekelijks  zijn, doordat we trouw zijn, zien we dat jongeren gewoon altijd terugkomen. De verhalen nemen ze mee naar huis, waar ze het bijvoorbeeld met hun ouders delen. Het gewoon heel bijzonder. In het begin is het een beetje onwennig - “Dat zijn die vreemde Christenen, wat doen zij daar?” - maar op den duur word je steeds meer geaccepteerd door de wijk.

Mart-Jan: Het woordje trouw daarin is echt een sleutel.

Isaac: Ja, wij geloven echt in trouw. Doordat je er wekelijks bent weten de jongeren gewoon: “Ze zijn daar”. Of het nu regent, stormt, hagelt, of sneeuwt - wij zijn er. We hebben alles meegemaakt en we zijn er altijd. Altijd op een zichtbare plek, zodat de jongeren ons makkelijk kunnen vinden. Laatst lag er een omgewaaide boom naast het veld, ja dan wordt het wel een beetje spannend, dus dan nemen we ze mee naar deze plek om spelletjes te doen en de middag iets anders in te vullen.

Mart-Jan: Maar dan ben je er dus alsnog.

Isaac: Dan zijn we er alsnog. We gaan naar dat veld toe om te kijken of er iemand is.

Mart-Jan: Nu weet ik, jij werkt niet voor niets bij Next Move. Jij staat hier elke woensdag in weer en onweer  Jij hebt een droom voor discipelschap. Ik weet dat het een hele grote vraag is, maar als ik zou vragen: “Wat zou jij graag zien in Nederland? Wat is jouw droom voor discipelschap?” Wat is het dan?

Isaac: Mijn droom is dat we geestelijk vaderschap en geestelijk moederschap weer gaan omarmen. Dat we leren om met jongeren op te lopen in het volgen van Jezus. En of dat nou iemand van 80 is die oploopt met iemand van 60, dat we leren om van elkaar te leren.

Mart-Jan: Bedoel je dat generaties aan elkaar verbinden?

Isaac: Ja, generaties aan elkaar verbinden en samen oplopen. Ik heb het in mijn eigen leven gezien. Mensen die geloof in mij hadden en die me op plekken brachten waarvan ik zelf dacht dat ik daar niet zou komen. Dat ze zeiden: “Wij geloven in jou en je mag met ons meelopen.” Dát is mijn verlangen voor Nederland. Dat we dat meer zien, dat we leren om met elkaar op te lopen, en dat we dat het liefst al van jongs-af-aan doen. Zo van ik ‘moet’ iemand coachen, maar ik wil ook door iemand gecoacht worden. Zodat discipelschap een onderdeel is van je leven - dat je daarin dus met elkaar oploopt.

Mart-Jan: Ik snap deze droom. Die heeft ook iets met Alongsiders te maken, daar ligt ook veel gedeelde passie met Next Move, maar als die droom zou uitkomen. Alle generaties verbonden. Al die geestelijke vaders en geestelijke moeders. Het complete plaatje. Wat zou je dan zien? Wat is dan het effect daarvan?

Isaac: Ik zie verandering op plekken waar we komen, plekken waar we zijn. Ik zei al, we zijn met vier mensen begonnen die groep is inmiddels gegroeid naar 20. Van vier naar 20! Daarnaast zijn we van één plek naar twee plekken gegaan, omdat 20 man op een plek veel te veel is. We hebben gezegd: “We splitsen de groep,” en gaan op een nieuwe plek beginnen. Dat is gewoon vrucht - en je ziet het gebeuren. Als we dat op meer plekken doen, dan gaat dat zich vermenigvuldigen. Dan leren steeds meer mensen zo te leven en groeit het uit. Vanuit deze plek ontstaan ook weer nieuwe plekken. In een klein plaatsje verderop - Ten Boer - zijn we vorig jaar oktober ook begonnen. Begonnen met vijf mensen, inmiddels gegroeid tot 16. En daarvan zeggen we ook: “Het moet weer gesplitst worden.” We moeten weer een nieuw dorp gaan bereiken.

Mart-Jan: Even terug naar de vraag: “Waarom zou je dit moeten doen?” Dan zeg jij: “Dan zie je dus groei.” Je noemt nu groei in aantallen en groei in plekken. Maar zie je ook groei in mensen zelf? In hoe ze met Jezus wandelen? Hoe ze achter Hem aangaan? In hun ‘discipelschap’ zegmaar?

Isaac: Ik zie dat ze groeien in hun relatie met Jezus, vooral doordat ze gewoon dingen doen. Ze geven hun geloof echt handen en voeten. Ze voeren het uit. En dat gaan ze zeggen en ervaren: “Dit is echt te gek, ik ga mijn vrienden uitnodigen.” Het is niet zo dat ik al die mensen moet ‘recruiten’, zo van “kom erbij”, nee het zijn de jongeren zelf. Ze zeggen: “Dit is een toffe plek, hier kun je groeien in je geloof, hier kun je het ontdekken, hier kun je leren en hier kun je ook leren om het uit te delen.” Dan ontstaat er groei en verlangen. Jongeren zeggen: “Ik wil me laten dopen, ik wil belijdenis doen.” Ze kiezen ervoor: “Ik wil Jezus écht volgen.”

Mart-Jan: Ze gaan hun geloof dus echt leven. Dat is wel heel tof om voor je te zien. We zitten op deze plek - een plek die een fysieke plek biedt om hun geloof handen en voeten te geven, en dat ze door in te stappen ook gaan groeien. Dat is natuurlijk een heel logisch principe, maar misschien wel iets waar we in de spiegel mogen kijken: “Geven we jongeren wel voldoende plek om in te stappen? Instappen, onderuit te gaan, om te groeien en te leren en te gaan?” Daardoor gaan ze groeien in hun relatie met Jezus, tenminste dat is wat jij net zegt.

Isaac: Precies. Ik krijg net een filmpje binnen van mijn collega en die zegt: “We moeten jongeren niet alleen maar ‘leren’, maar we moeten ze echt ‘trainen’.” En ik geloof dat de sportcommunity - of Alongsiders - echt een plek is waar jongeren getraind worden om dingen te gaan doen, om dingen te gaan uitleven. Ja, en dan wordt het leuk! Dan hoef je niet meer toeschouwer te zijn, maar dan ben je onderdeel van het geheel. Sommige jongeren gaan niet naar de kerk, die komen uit de wijk - dan is dít de kerk waar ze samen komen, waar ze samen zingen, samen onderwijs krijgen.

Mart-Jan: Dan is de cirkel weer rond. We zitten hier in deze boerderij. Hiernaast staat die eeuwenoude kerk. En die eeuwenoude kerk komt weer helemaal tot leven, doordat we jongeren een plek bieden waar ze uit kunnen stappen, waar ze daardoor gaan groeien, waar ze daardoor tot zegen zijn voor hun wijk. Wat willen we eigenlijk nog meer? Prachtig!

Mijn verlangen is dat meer kerken zo aan de slag gaan. 

Nog iets dat je wilt meegeven Isaac?

Isaac: Als het gaat over de kerkzeggen we wel eens: “De ontkerkelijking gaat hard.” Maar ik geloof dat als we als kerk leren om weer naar buiten te gaan, we de groei van de kerk ook weer mogen zien. Daarin denk ik dat discipelschap hét middel is om dat uit te leven. Daarin heb ik hoop voor de kerk van Nederland.