Gisteren kreeg ik een gaaf artikel doorgestuurd, een BLOG eigenlijk.
Vandaag deel ik het graag met jullie. Enjoy!
Als klein kind was ik op twee momenten, veelal zwijgend, dicht bij mijn vader. Zittend naast hem in de kerk waar mannen en vrouwen toen nog apart zaten en tijdens de bergwandelingen. Zijn favoriete route was via stijgende bospaadies in behoorlijk tempo naar de top van de (middelgrote) berg waar een oude burcht was.
Daar aten we met een mooi wijds uitzicht een zelf meegenomen appeltje of in het beste geval dronken we een kop chocolademelk in het restaurant.
Mijn vader hield er de pas graag goed in en voor het genieten van de weg ernaartoe was minder ruimte zeg maar.
Jaren later maakte ik de tocht met onze kleinkinderen nog eens. Nu met veel meer kronkelwegen en extra stops om van de flora en fauna te genieten. We deden er langer over maar beleefden meer genoegen en herinneringen aan de wandeltocht zelf: Maar in beide wandeltochten hoe verschillend ook, voelden we elkaars nabijheid.
Wandeling van ontmoeting
Ik moest eraan denken toen ik die mooie geschiedenis in de lijdenstijd weer eens las waarbij de Heere Jezus op een soort gebedsreis drie van Zijn leerlingen meenam naar de top van een hoge berg. Onderweg zal er vast gesproken en gezwegen zijn. Een wandeling wan ontmoeting, geloof, gebed, van hoop maar vooral van Jezus’ nabijheid. Als Jezus Zijn leerlingen ‘met Zich meeneemt’ staat er in de grondtekst een mooi woord dat ik u niet onthouden wil, namelijk: ‘paralambano’ We komen het woord eerder tegen in het Mattheus Evangelie als de,engel tegen Jozef zegt dat hij niet voor Maria moet weglopen maar haar tot vrouw moet nemen. Het woord betekent: ‘iemand meenemen’ ‘langszij komen’ ‘een arm om haar slaan en mee oplopen.’
Mattheus begint met de keuze tussen de verwijderende machten en krachten, die er zoveel in de wereld en in je leven kunnen zijn of de helende verzoenende en liefdevolle macht. die Jezus in deze wereld bracht en die we van Hem mogen leren. Datzelfde woord ‘paralambano’ lezen we hier ook als de Heere Jezus Zijn leerlingen en ons dichtbij komt, Zijn armen om hen slaat, ze langszij komen en met hen en ons wil oplopen op onze levensweg.
Boven op de berg wordt dat nog eens onderstreept in dat bijzondere moment, weleens een ‘piekervaring’ . van geloof genoemd waar de drie discipelen Jezus in een indrukwekkend helder wit licht zien staan.
Nadat Mozes en Elia verschenen waren als vertegenwoordigers van de Thora en de profeten, zagen ze Jezus alleen! Daar moest de volle aandacht op zijn, ‘wees niet bang dit is mijn geliefde Zoon, in hem vind ik vreugde. Luister naar Hem!’
Wandeling van gehoorzaamheid
Prachtige bemoedigende woorden die we vandaag best kunnen gebruiken. De discipelen wilden daarboven op de berg wel alleen met Jezus blijven en in dat heerlijke moment hun tenten opslaan, mooier kon het toch niet worden moeten ze gedacht hebben. Maar Jezus leerde juist dat navolging van Hem niet alleen bestaat uit piekmomenten maar in het gaan van je levensweg met Hem aan je zijde, zowel de berg op maar ook weer naar beneden de wereld in. Daar zou hun en onze taak liggen!
Nee, niet een weg beheerst door angst en onzekerheid. Geen doolhof zonder een uiteindelijke bestemming, maar als een labyrint met kronkelwegen soms, met draaien en keren waarbij je soms denkt je doel bereikt te hebben maar toch weer moet omkeren om uiteindelijk je doel te bereiken in Christus.
Een weg die we mogen gaan in gehoorzaamheid aan Zijn Woord en uitzicht van de profeten waar Mozes en Elia van getuigden en die zijn vervulling kreeg in Christus.
Maar op onze levensreis in onze kwetsbare aardse tenten en soms met kronkelpaadjes of weidse uitzichten belooft Jezus op weg naar het Vaderhuis met ons langszij mee te lopen!
(Paul Prijt, Zoeklicht Column, nr. 3. 2023)
