De marge van je leven.
“Ga je zaterdag mee evangeliseren?” Meer dan 15 jaar geleden kreeg ik deze vraag, en om eerlijk te zijn voelde ik me schuldig om ‘nee’ te zeggen. In mijn hoofd was dit toch immers de grote opdracht. Kom op Mart-Jan, het goede nieuws van Jezus delen, dat is toch het mooiste wat er is? En natuurlijk is dat zo.
Schuldig voelde ik me vooral omdat ik in zou gaan tegen iets dat Jezus ons opdroeg, en Hij was toch m’n Meester? Hij heeft het toch voor het zeggen? Was de grote opdracht uit Mattheus 28 niet genoeg?
“En Jezus kwam naar hen toe, sprak met hen en zei: Mij is gegeven alle macht in hemel en op aarde. Ga dan heen, onderwijs al de volken, hen dopend in de Naam van de Vader en van de Zoon en van de Heilige Geest, hun lerend alles wat Ik u geboden heb, in acht te nemen. En zie, Ik ben met u al de dagen, tot de voleinding van de wereld. Amen.”
En dus ging ik. En - toegegeven - mooie gesprekken volgden. Het heeft me enorm geholpen om uit te komen voor mijn geloof in - en relatie met Jezus. Het gaf een enorm gevoel van samenbinding op dat moment dat we daar samen stonden. Het was een enorm succes als iemand dan graag wilde dat we zouden bidden, of als een wat oudere mevrouw een bemoediging gaf “goed dat jullie hier staan, de wereld heeft het zo nodig”. Amen, zuster. Amen!
Ik ben wat sceptisch moet ik eerlijk zeggen. Niet omdat evangeliseren niet geweldig is, het goede nieuws brengen is het mooiste wat er is. Maar wat ik zo miste was de context. Want al die mensen die een traktaat kregen, of al die mensen die een lied dat we zongen hoorden, waar namen die het mee naar toe? Het bevrijdende is natuurlijk dat de Heer het hoe dan ook gebruikt, maar ik hoop dat je aanvoelt wat ik bedoel.
Evangelisatie buiten de context van discipelschap mist inbedding.
Discipelen maken is de grote opdracht - en binnen die opdracht delen we het goede nieuws.
In het Engels staat er zo mooi - “Go and make disciples”, dát is de grote opdracht. Discipelen maken. En binnen dat grote gebod valt de opdracht om te evangeliseren, leren, dopen, en noem maar op. Discipelen maken dus.
En precies discipelen maken had niet echt een grote plek in mijn leven. Niet bewust in elk geval. Ik was er niet écht mee bezig. Discipelschap in de marge van mijn leven zeg maar. De marge, terwijl het echt dé grote opdracht ook voor jou en mij is.
Ik stel je maar even de concrete vraag: hoe is dat bij jou? Welke plek heeft discipelschap in jou leven? In de marge? Of juist volop en ben je er elke dag mee bezig? Ik realiseer me steeds meer dat kerken / mensen hier erg mee worstelen (en ik ook), maar is discipelschap niet heel eenvoudig? Niet gemakkelijk, maar als we naar het voorbeeld van Jezus kijken is het gewoon een ander uitnodigen in jou leven toch? Wil je weten hoe ik mijn leven leef? Kom en zie! (Johannes 1:40) Kom maar eten, kom maar vragen, kom maar genieten, kom maar met je vragen. Ik heb niet alle antwoorden hoor, maar ik wil wel naar je luisteren, en ik wil met je delen wat ik er tot nu toe van begrijp. Je leven delen. ‘Life-on-life’ discipelschap, hoe je het ook noemt, maar Jezus ‘methode’ mag ook onze methode zijn. “Zoals de Vader Mij gezonden heeft, zo zend ik ook U” zei Jezus (Johannes 20:21). Is dat zo bij jou?
Mijn gebed is “Vader, help me om net als Uw Zoon Jezus te zijn, op Hem te lijken. Discipelen maken, onderweg steeds de ander uitnodigen, bemoedigen, sturen, samen achter Uw Zoon Jezus aangaan. Vader, geef me de moed om kwetsbaar te zijn en de ander in mijn leven te laten kijken, mee te nemen, samen te zoeken. En Vader, help me dat mijn leven de vraag oproept, dat mijn leven een getuigenis is. Dat het recht doet aan wie U bent. Vader, help me een discipelmaker te zijn.”
De marge van de samenleving.
30 jaar lang lezen we weinig van Jezus. Natuurlijk Zijn geboorte en Hij komt rond Z’n 12e nog even langs, maar daarna verdwijnt Hij weer voor bijna 20 jaar. De Zoon van God, verborgen, waar was Hij? En als Hij dan komt is Zijn missie-statement in Lukas 4 adembenemend:
"De Geest van de Heere is op Mij, omdat Hij Mij gezalfd heeft; Hij heeft Mij gezonden om aan armen het Evangelie te verkondigen, om te genezen wie gebroken van hart zijn, om aan gevangenen vrijlating te prediken en aan blinden het gezichtsvermogen, om verslagenen weg te zenden in vrijheid, om het jaar van het welbehagen van de Heere te prediken. En toen Hij het boek dichtgedaan en aan de dienaar teruggegeven had, ging Hij zitten, en de ogen van allen in de synagoge waren op Hem gevestigd. Hij begon tegen hen te zeggen: Heden is deze Schrift in uw oren in vervulling gegaan."
De armen, gevangenen, gebroken van hart, blinden, verslagenen. Zomaar een rijtje van mensen. Mag ik aanvullen? De vluchtelingen, de werklozen, daklozen, verslaafden, bijstand-moeders, en net-niet-mee-kunnen vaders. In Jezus missie-statement staan zij centraal. Niet verwonderlijk dat je Jezus vaak met deze mensen ziet eten, praten, en - zo stel ik me voor - een wandelingetje maken. Dít was Zijn doelgroep. En de ‘heiligen’ van die tijd plakten het label “vriend van tollenaars en zondaars”. Dronkaard en vraatzuchtige. Zouden de mensen waar Jezus mee omging goed aarden in onze gemeenten en kerken? Zouden ze zich thuis voelen? Zouden ze genieten?
Discipelschap in de marge dus. De Meester-discipelmaker Jezus besteed er veel tijd. Is het niet zo dat wij daar ook zouden moeten zijn? Is het niet zo dat het Koninkrijk vaak het eerst doorbreekt aan de randen van de maatschappij? In de marge?
Ik heb een goede vriend die hier elke dag mee bezig is. Eten uitdelen. Een fiets voor een kind zonder. Een gebed voor een zieke. Een tas boodschappen voor een moeder. Een welkom voor de vluchteling. Kleding voor een gezin. Helpen verhuizen. Een kamer voor een jongere. Bemoediging voor iemand die moedeloos is. Zo gaaf. Hij is een voorbeeld en inspiratie voor mij.
En soms staat hij dan op zondag te spreken. Hij leeft Gods woord en hij brengt Gods woord. Hij spreekt met autoriteit en authenticiteit. Niet omdat hij de beste spreker is, maar omdat zijn leven spreekt. Wat hij zegt leeft hij, doet hij. Vaak raken zijn woorden me en meestal denk ik “je hebt helemaal gelijk, dit is wat ik meer moet doen”. Naar de marge dus, de marge van de samenleving.
Een andere goede vriend van me zegt “Gods love is for everyone, but His preferential love is for those who need Him most - the poor and those is the margins.” (Gods liefde is voor iedereen, maar zijn ‘voorkeurs-liefde’ is voor de armen en hen die in de marge leven). Ik begrijp wel wat hij bedoelt.
Beide goede vrienden houden mij de spiegel voor: focus ik ook op de marge? Ken ik ze? Weet ik waar ze wonen? Nodig ik ze uit? Deel ik mijn leven met hen? En hoe is dat met jou?
Mijn gebed is “Vader, Uw Zoon leefde in de marge. Hij deinsde niet terug voor de verachting die dat hem zou opleveren, maar Hij vond er zelfs vreugde. Vader help mij. Geef me de moed om Zijn voorbeeld te volgen. Vader laat Uw koninkrijk doorbreken en zet mij in, laat Uw wil geschieden, en niet die van mij. Vader als uw Zoon Zich op hen richtte, leer mij dat dan ook. Amen."
Geschreven door Mart-Jan van der Maas. Mart-Jan is getrouwd met Talitha en vader van 3 kids. Hij pioniert Alongsiders in Nederland en Europa en is de schrijver van het (gratis) boek De diamant van discipelschap. Het is zijn verlangen om discipelschap meer en meer te zien leven in de kerk, en in het bijzonder in de jongere generatie.
